Dlaczego kultura europejska obawia się wilków?

Dlaczego większość ludzi boi się wilków?

 Mit złego wilka

Cała prawda; dlaczego wilk nie jst bezlitosnym zabójcą?

Wilk jako opiekun czy bezlitosny zabójca?

To, w jaki sposób odbieramy wilka, w dużej mierze zależy od kultury, w której się wychowaliśmy!

 

   Choć wilk dla większości ludzi pozostaje synonimem bezlitosnego zabójcy i przewrotnego drapieżnika, wynika to w większej mierze z wierzeń i obaw naszych przodków, niż z racjonalnej obawy przed tym drapieżnikiem. 

Stało się tak dlatego, że okres w którym ludzie osiedlili się na stałe w  niewielkich osadach, hodując zwierzęta i uprawiając ziemię był w europie stosunkowo długi, bo trwał niemal aż do końca XVII wieku.

W tym czasie, choć ludzie wciąż otoczeni byli wielkimi, pierwotnymi puszczami, stopniowo tracili potrzebę współdziałania z naturą, na rzecz karczowania lasów na potrzebę zwierząt hodowlanych. 

A natura wciąż otaczała niewielkie wioski, rozsiane w dużych odległościach. 

Wilk, który wcześniej często był pomocnikiem w polowaniach, stał się nagle groźnym przestępcą, który zakradał się do obór, napadał na zwierzęta pasące się na polach.

Z powodu zwiększającej się liczby ludzi malała ilość dzikiej zwierzyny w lasach, przez co watachy wilków, stopniowo wypierane, były zmuszone do polowań na zwierzęta hodowlane oraz samotnych ludzi.

W ten sposób, stopniowo wykształcił się przed nim lęk.

Natomiast w wielu kulturach, które pozostały ludami koczowniczymi, wilk wciąż pełnił rolę pomocnika przy polowaniach.

Był opiekunem lasów, bez którego żadne polowanie nie mogło zakończyć się sukcesem.

Indianie Ameryki Północnej zakładali na siebie skóry w wilków, by w ten sposób podkraść się do bizonów, dla których te drapieżniki nie są zbyt groźne. 

 

Chrystianizacja a symbol złego wilka.

Choć wilk w wielu kulturach łączony był z porywczością, a jego kły (np. Dla Celtów) miały moce magiczne, dopiero wprowadzane na początku średniowiecza chrześcijaństwo, w znacznej mierze przyczyniło się do postrzegania wilka jako symbol zła.

Wilk przedstawiany jest w Biblii w sposób negatywny, choć większość wzmianek o wilkach ma znaczenie przenośne. Już w Księdze Rodzaju można przeczytać : "Beniamin – wilk drapieżny, co rano rozrywa zdobycz, a wieczorem rozdziela łupy" (Rdz 49,27). 

Ponieważ w dawnych wierzeniach zarówno Słowian, Bałtów oraz Germanów wilk był często utożsamiany z istotami duchowymi, opiekunem lasów i symbolem siły, po wprowadzeniu chrześcijaństwa stał się ofiarą wierzeń, które uosabiał.

 

Wilk wierzchowcem czarownic.

Wilk bardzo szybko stał się alegorią dwóch grzechów głównych; chciwości i nieumiarkowania w jedzeniu i piciu. 

Ponieważ już wcześniej  (w kulturze Germańskiej) posiadał cechy demoniczne, wraz z chrześcijaństwem stał się towarzyszem czarownic i sługą  diabła.

W późniejszym średniowieczu wierzono, że czarownice używają wilków jako wierzchowców.

Jak pokrewieństwo z psem ratuje wilki

Dopiero gdy zaczęto badać wilki w sposób naukowy, łącząc je bliskim pokrewieństwem z psami, okazało się, że choć wilki rzeczywiście są nader silnymi i sprytnymi drapieżnikami, są także wiernymi sobie nawzajem w watasze towarzyszami.

Także przeświadczenie o bliskim pokrewieństwie z wiernym pomocnikiem człowieka; psem, pozwoliło wielu ludziom na powrót przekonać się o pięknie,sile i majestacie tych zwierząt...

Yasmeen Phulpoto