The Kennel Club wspiera morderstwa zdrowych psów? Wzorzec mówi; ma być chory!

The Kennel Club wspiera morderstwa zdrowych psów?

Nacisk na pseudohodowców tylko potęguje powstawanie chorób genetycznych!

Ponad połowa Cavalier King Charles spanieli w wieku zaledwie 5 cierpi na niedomykalność zastawek w sercu; psy mające więcej niż 10 lat, chorują niemal wszystkie.

Hodowcy związków kynologicznych umywają ręce; dziś powszechnie protestuje się przeciwko tzw. pseudohodowli.

  Warto jednak zauważyć, że „pseudohodowców”, którzy rozmnażają tę samą rasę przez wiele lat (tak, by utrwalić „złe geny”) jest zbyt mało, by ilość chorych osobników znacząco wpłynęła na zdrowie ogólne całej rasy. 

Większość niezarejestrownych hodowców rozmnaża daną rasę tylko przez okres, w którym jest popularna, a następnie wyzbywają się swoich psów, by zrobić miejsce następnej rasie.

   Choć jest to okrutny proceder, a szczenięta niemal zawsze są chore, zazwyczaj jednak są to choroby wynikające ze złych warunków lub chowu wsobnego, a ponieważ dorosłe psy z pseudohodowli rzadko są dalej rozmnażane, nie przekazują swoich wad potomstwu.

Kto więc jest odpowiedzialny za choroby genetyczne rasowych psów?

Wzorze mówi jasno; ma być chory!

  Ponad 100 lat temu zorganizowano pierwszą wystawę psów Crufts Dog Schow.

Od tego momentu wygrana na niej stała się wyznacznikiem dalszego rozwoju ras.

Więcej; stała się wyznacznikiem życia lub śmierci tysięcy psów.

 Początkowo ideą wystaw było wybranie osobników najzdrowszych, najlepiej przystosowanych do pracy.

Dzisiejszy Crufts jest wręcz odwrotnością tej zasady; psy które potencjalnie mają szansę wykonywać zadania, do których całe wieki były przystosowywane, nie mają wstępu na wystawę.

Tymczasem wygrywają osobniki chore, karykaturalnie zniekształcone, których kondycja fizyczna, poza piękną szatą niejednokrotnie jest zagrożeniem dla ich życia!

Jaka jest szansa na stworzenie odpornej rasy w chwili, gdy największą wystawę psów wygrywa osobnik o tak krótkiej kufie, że podczas odbioru nagród musi siedzieć na worku lodu, by się nie udusić? A właśnie tak stało się podczas wystawy Cruftsa kilka lat temu, gdy wygrał pekińczyk niezdolny niemal do samodzielnego oddychania.

Co więcej, został później ojcem kilkudziesięciu szczeniąt!

Oto zdjęcie jednego z championów Cruftsa; pekińczyk.
Czy pies o tak zdeformowanym kośćcu jest w stanie normalnie funkcjonować?
Zwóćmy uwagę na karykaturalnie skróconym pysku, który uniemożliwia oddychanie, oraz zupełną degradację zębów

  Niedawno ujawniono jeszcze jeden fakt, który The Kennel Club przez długi czas ukrywał;

Wielka Wystawa Cruftsa dopuszcza psy urodzone w wyniku chowu wsobnego!

Na dodatek bardzo często szczenięta, nie posiadające rasowych cech są po prostu masowo zabijane, a wszystko to dzieje się pod przykrywką i powszechną akceptacją The Kennel Clubu!

  Najczęściej cierpią na tym rasy u których wymaga się „typowych dla rasy”, ale niezupełnie zgodnych z naturą psowatych cech, jak np. pręga grzbietowa u rhodesianów.

Charakteryzująca rasę pręga jest oczywiście wynikiem działalności człowieka; bez niej, rhodesian wygląda jak spory mieszaniec.

By uniknąć naznaczenia hodowli jako ”tworzącą psy z wadami genetycznymi”, część hodowców usypia szczenięta, które nie wpisują się wyglądem we wzorzec.*

Czasem ilość wad i chorób genetycznych na które zapadają rasowe psy staje się tak duża, że hodowcy zaczynają popularyzować pogląd, jakoby to właśnie pseudohodowle, ze względu na duży popyt na szczenięta, byli sprawcami chorób genetycznych danej rasy.

Czy zatem Wielka Wystawa Cruftsa rzeczywiście jest aż prestiżową imprezą?

Czy można nazwać organizację która tworzy chore i cierpiące zwierzęta jako „organizację zrzeszającą hodowców i miłośników psów rasowych”?

Zwróćmy uwagę, jak bardzo różnią się psy z linii pracujących(tak jak ten piękny i sprawny okaz border collie)...od osobników które na co dzień widujemy na psich wystawach

* Wydano nawet prawo, zabraniające usypiania szczeniąt rhodesianów bez pręgi jeżeli są zdrowe; często jednak, szczenięta i tak są zabijane, pod zaświadczeniem weterynarza jakoby były nosicielami wady genetycznej.

• Sędziowie mają również prawo wykluczenia z wystawy osobników chorych, nie obejmuje to jednak psów, które w wyniku przejaskrawionych cech nie są w stanie spełniać swoich „rasowych” zadań.
• Np. bernardyny: psy znane niegdyś ze swojej pracy w ratownictwie, dziś są tak ogromne i ciężkie, że nie są w stanie przemierzać pokryte śniegiem góry. Podobnie jest z dzisiejszymi Siberian Husky; niegdyś wytrzymałe psy zaprzęgowe, mają dziś zbyt długą i kosmatą sierść, by przeżyć w naturalnych warunkach.